Душанбе, 2-юми марти соли 2018

Дини мубини ислом пайравонашро ҳамеша ба дарёфти ризқу рӯзии ҳалол ташвиқу тарғиб намуда, таъкид ба он менамояд, ки замине, ки Худованд барои бандагонаш ато намудааст, қисмате аз он барои пайдо намудани ризқу рӯзии ҳалол муайян гардидаст, мо онро самаранок истифода барем. Аз ин хотир, ба тибқи анъанаҳои неки аҷдодӣ бо фарорасии фасли баҳор дар сарзамини мо давраи кишту кор ва дигар корҳои ободонӣ, бунёди боғҳо оғоз мегардад. Чуноне ки Худованд дар Қуръони азимушшаъни худ мефармояд: “Ӯ Он (Худой) аст, ки заминро барои шумо ром сохт, дар дар рӯи он роҳ равед ва аз ризқи Худо бихӯред...”.

Идома бахшидан ба ин суннатҳои неки аҷдодӣ имконияти беҳтарини баланд бардоштани сатҳи маърифати ҷавонон, таблиғи заҳмати созанда ва тарзи зиндагии солим, одобу ахлоқи ҳамида, ҳисси миллӣ ва осоишу пешрафту ободии минбаъдаи кишвари азизамон мебошад. Аз ин рӯ, мо бояд ҳар рӯзи баҳорро самаранок истифода карда, ба кишту кор машғул шавем, ниҳол шинонем, боғ бунёд кунем.

Дар айёми баҳор пиру ҷавон ба саҳро мебароянд. Бо як олам умеду орзу аз рӯи русуми авлодӣ пирони кор нахустин донаҳои умедро зери хок мекунанд ва аз даргоҳи Худованди бузург таманнои онро мекунанд, ки ҳосили коштаи онҳо самараи хубе ба бор орад ва ин таманниёт ба хотири он аст, ки имсол низ соли фаровонӣ, соли тинҷиву осоиштагӣ бошад. Дар ривояте омадааст, ки Ҳазрати Одам (а) ҳангоми дар замин дона пошидан ин тасбеҳро мехонд: “Суббуҳун, Қуддусун, Раббуно ва Раббул-Малоикати вар-Рӯҳ”. Аз ин ривоят бармеояд, ки ҳар донае, ки бо нияти поку ихлос пошида мешавад, Худованд аз он самари нек хоҳад дод.

Дар ин шабу рӯзи баҳорӣ орзуи ягонаи марди деҳқон ин аст, ки сол бобарору осмони сайёраамон софу беғубор бошад. Имрӯзҳо дар диёри мо баҳори фаррухпай, наврӯзи некқадам фаро расид ва бар асари он ташвишу тараддудҳои гуворои деҳқонон низ хеле меафзояд. Пахтакорону зироаткорон панди бузургонро, ки фармудаанд: “Як рӯзи баҳор — пур кунад анбор”-ро сармашқи фаъолият қарор дода, барои сари вақт анҷом додани маъракаи кишт тамоми тадбирҳои агротехникиро роҳандозӣ мекунанд ва боз бо азму ҷадал ба кор сар мекунанд, то ки дастурхони мо сернозу неъмат, рӯзгорамон пурфайзу иқтидори ватани азизамон бузургтар гардад.

Аз ин хотир, қарзи шаҳрвандӣ ва маданияти инсонпарваронаи ҳар як фарди бонангу номус, ватанпарвар ва худогоҳу ҳимматбаланд аст, ки ақаллан як ниҳол шинонад, табиатро сарсабзу зеботар намояд, кӯчаю хиёбон, ҷои кор ва гузару маҳалли зисти худро ба тартиб орад, хулоса дар маъракаи ободонии диёри азизамон саҳмгузор бошад.

Дар ин раванд, бояд ҳар як фарди бонангу номус ва ватандӯсту ватанпарвар ҷиҳати ободии Ватани азизамон содиқонаву софдилона заҳмат кашида, кӯшиш намояд, ки Тоҷикистони соҳибистиқлоли мо боз ҳам ободу зебо ва нерӯманду пешрафта гардад.

Абдулвоҳид Ҳомидов,

Мутахассиси Раёсати фатвои Маркази исломии Тоҷикистон,

Омӯзгори ДИТ

Бознашр аз сомонаи Кумитаи оид ба корҳои дин, танзими анъана ва ҷашну маросимҳои миллии назди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон (http://din.tj/?q=node/693).