Душанбе, 27-уми апрели соли 2018
Тамоми бадбахтиҳое, ки имрӯз ба сари мардуми сайёра омадан дорад, аз ҷаҳолат, бенавоӣ ва ихтилоф аст. Ба ибораи дигар имрӯз инсоният се душмани асосӣ дорад, ки бояд муқобилаш бо санъат, маърифат ва иттифоқ мубориза барад. Вале афсӯс, ки муборизаҳо чандон чашмрас нестанд ва барои рафъи ин се душмани инсон саъю талошҳо нокифоя мондаанд.
Ин се мараз ба олами мусулмонӣ бештар асар гузоштааст. Ботлоқи ҷаҳолат барои ташаккули “Алқоида”, “Боко ҳаром”-у “Шубоб” ва “Толибон” барин шабакаҳои бадӣ замина муҳайё кардааст. Дардовар он аст, ки фаҷоъати ин гурӯҳҳои террористӣ ба ислом нисбат дода мешавад.
Вале оё вақти он нарасидааст, то бипурсем: ҳар нафаре, ки ба сар тоқӣ мегузорад мусулмон аст? Риш ки монд, муъмин мешавад? Ё ҳар зане, ки сатр пӯшид, диндор аст? Не, албатта. Зеро гургро агар пӯсти гӯсфанд ҳам пӯшонанд, гург хоҳад монд. Қассоб, агар хилъати сафед пӯшид, маънои онро надорад, ки табиб аст. Ё хилъати кории муҳандисро ба бар кардани байтор далели ба кори дастгоҳу таҷҳизот сарфаҳм рафтани ӯ нест…
Мусулмони террорист (!)
Чунин аст, ки агар касе гӯяд, “ман мусулмонам”, мусулмон аст. Яъне дар масъалаи ҳувияти динӣ баён ё ифода асос аст. Пас амали ғайриинсонии ҳар мусулмони “расмӣ”-ро ба ислом нисбат додан дуруст аст? Магар террорист мусулмон буда метавонад? Ҷоҳилу мутаассиберо, ки аз аслу арзишҳои дин хабар надорад, аммо шиносномаи мусулмонро ба худ сипар карда гаштааст, мусулмон номидан мумкин аст? Фарз кардем 500 гург либоси гӯсфанд пушида, ба даст байрақи гӯсфандонро бигиранд, метавон онҳоро галаи гӯсфандон гуфт? Пас чаро маҷбур мешавем, он авбошҳои бераҳму хунхореро, ки “Ло илоҳа иллаллоҳ”-ро байрақ карда гаштаанд, мусулмон гӯем?
Ба ибораи дигар, ҳар киро бунёдаш бад аст, ӯро либоси зебо зиннат намебахшад.
Зимнан, ҳаводиси солҳои охири Ховари Миёна баёнгари он аст, ки ин минтақа аз рӯҳи дин батамом бехабар аст. Балки он ба майдоне табдил ёфтааст, ки гоҳе инсонҳо мунофиқвор амал мекунанд, гоҳи дигар дасташон ғарқи хун беибо мегарданд. Вақте мусулмонии зердастон чунин аст, забардаст ҳатман ба Фиръавн ё Намруде табдил меёбад…
Барои онҳое, ки бо тақозои сарнавишт дар ин ё он кишвари Ховари Миёна ба дунё омадаанд, дин танҳо як одат ҳисоб мешавад. Одате, ки аз шакл ва зоҳир иборат аст. Яъне онҳо дин гуфта танҳо ба шаклу зоҳир диққат медиҳанд, на ба рӯҳу маънӣ. Барои он ки бодиягарди ҷоҳиланд. Инҳо агар дар ягон мамлакати дигар ба дунё меомаданд, бегуфтугӯ, бо ин хислатҳояшон дузду роҳзан, ғоратгарони бонк ва авбошҳои кӯчагард мешуданд. Вале чун дар ботлоқи ҷаҳлу бенавоии Ховари Миёна таваллуд шудаанд, танҳо ДИИШ-ӣ мешаванд. Дар Африка ки таваллуд шудаанд, пайрави “Боко Ҳаром” ва авбошиашонро бо дин мепӯшонанд.
Акнун бипурсем, ки кадом рафтори ин касалмандони бедаво дар дин ҷой дорад? Оё дар ояҳои Қуръон ва ҳадисҳои Паёмбар (с) муҷозоти бе пурсу пос ҳаст? Ба инсонҳо зулмро раво дидан ҳаст? Оё қатли дастаҷамъонаи инсонҳо ҷо дорад? Худкушӣ ё ин ки худро инфиҷор додан дида мешавад? Оё куштан ва зинда сӯзондани инсонҳоро сарфи назар аз зан ё кӯдак буданашон шоҳид шудаем? Албатта не!
Бо ин фармудаи Паёмбар (с) – ҳатто “дар ҷанг ба барҷомондагон, занҳо, кӯдакон, рӯҳониён ва маъбадҳо зарар нарасонед. Дарахтонро насӯзонед! Ҳайвонҳоро озор надиҳед! Ва сарватҳоро хароб насозед”, кадом қатлиоми “Алқоида”-ро шарҳ додан мумкин аст?
Паёмбар (с), ки “Ба фасодкории сарбозонатон монеъ шавед. Онҳоро аз зино кардан нигоҳ доред” гуфтааст, ба он дарандаҳои ДИИШ, ки шаҳрҳои зери даст гирифтаашонро хароб, занҳоро таҷовуз мекунанд, чӣ иртиботе дошта метавонад?
Он харобкороне, ки ҳайвонҳоро пахш карда, биноҳоро сӯзонда, марказҳои савдоро таркондаанд, ҳеҷ мумкин аст, ки ба он дастури муқаддаси Қуръон – “Касе ки як нафарро ба ҳалокат мерасонад, гӯё тамоми инсонҳоро куштааст. Касе ки ҳаёти як нафарро наҷот диҳад, гӯё ҳаёти тамоми инсонҳоро наҷот додааст” (5/32) бовар дошта бошанд?
Онҳое, ки ба ояти “Ҳеҷ кас бори гуноҳи дигареро намекашад.”(17/15) бовар доранд, ҳеҷ мумкин аст, ки худро “фидоӣ” гуфта, ба баданашон бомба гузоранду инсонҳои бегуноҳро аз зиндагӣ маҳрум созанд?
Вале агар рафту худкуш насронӣ бошад чӣ?.. (Албатта, террор ва террорист дин надоранд. Ин нукта борҳо зикр шудааст) Аз ин лиҳоз агар як насронӣ ба террор даст занад, амали зишту нангини ӯро наметавон бо дини насронӣ рабт дода, “террори насронӣ” ё “террористони насронӣ” номид.
Брейвик, ки дар Норвегия 77 нафарро ба ҳалокат расонд, ин амалро ба хотири эътиқодаш ба дини насронӣ анҷом надод. Ҳайвонсуратони сербие, ки 50 ҳазор занро таҷовуз намуданд, пайрави ҳазрати Исо (а) набуданд. Онҳое, ки “ба Ироқ демократия меорем” гуфта, ба марги миллионҳо нафар боис гаштанд, онҳое, ки дар шаҳри Фаллуҷаи ин кишвар бо силоҳи кимиёвӣ 5 ҳазор сокини осоиштаро бо шумули кӯдакон, занону пиронсолон ба қатл расонданд, миссиёнерҳои насронӣ набуданд. Миллионҳоро қатл кардани Гитлер ба насроният ҳеҷ дахле надорад. Онҳое, ки бо афкандани бомбаи атомӣ дар Хирошима ва Нагасакӣ риштаи умри 250 ҳазор нафарро канданд, ин бешарафиро ба дастури “10 фармон” (Таврот) анҷом надоданд.
Агар ин барои насроният чунин бошад, пас ҷинояти дар дискоклубе дар Орландои ИМА 53 танро қатл кардани як пайрави ДИИШ-ро, ки худаш ҳам муштарии доимии ҳамон дискоклуб будааст, ба ислом алоқаманд гардондан мумкин аст магар? Агар алоқаманд созем, маҳзи беинсофӣ аст!
Бале, чунон ки ҷангҳои салибӣ ҳеҷ иртиботе ба ҳазрати Исо (а) надоранд, терроризм ҳам ба ҳазрати Муҳаммад (с) дахле надорад. Хуласи калом ин аст: Он гуна ки дар рӯи Замин инсонҳои фариштахӯ мавҷуданд, қаллобу роҳзантабиатон ҳам ҳастанд. Ҳангоми даст ба ҷиноят задани қаллобу роҳзанҳо ҳар китобе, ки ба дасташон афтод аз он сӯистифода мекунанд.
Бетардид лаънат бояд хонд!
Агар харобкорони “Боко Ҳаром”, “Алқоида” ва “ДИИШ” дар замони Паёмбари акрам (с) мешуданд, бо эҳтимоли зиёд, дар қатори мушрик ва ё мунофиқон ҷо мегирифтанд. Чаро ки мақсади инҳо на дин, балки истисмори сиёсӣ аст. Балои бузургтарин дар сари исломият ба хотири манфиатҳои худ динро олоти сиёсат кардани инсонҳост. Бетардиду дудилагӣ амалҳои террористиро лаънат хондан бошад вазифаи аслии мусулмонон аст. Мутаассифона, то мусулмонҳо ба арзишҳои ислом мувофиқ зистанро дар умум асос қарор надиҳанд, амали зишти ҳар як мутаассиби харобкор ҳамчун ханҷаре ба синаи исломият халиданро идома медиҳад.
Бознашр аз сомонаи Кумитаи кор бо ҷавонон ва варзиши назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон (http://youth.tj/articles/7351/).
