Душанбе, 1-уми феврали соли 2018
Ҳаст фосиқро се хислат дар ниҳод:
Бошад аввал дар дилаш хубби фасод,
Хислаташ озурдани халқи Худост,
Дур дорад хешро аз роҳи рост.
Ҳаёт барои ҳар як инсон имтиҳон аст. Инсон бояд аз ин имтиҳон бигзарад ва имкони расидан ба хушбахтиро аз даст надиҳад. Инсон гоҳ дар олами ғамҳову гоҳ дар олами хушиву шодмониҳо умр ба сар мебарад. Инсон барои зинда мондану зиндагонӣ кардан талошҳои зиёде мекунад ва набояд аз ин вазифаи муқаддаси худ, яъне зиндагӣ кардан, ки неъмати нотакрор аст, даст кашад ва ҳаёти наздиконашро талх кунад.
Ҳама мавҷудоти зинда барои идомаи ҳаёт таваллуд мешаванд, аммо танҳо инсон қобилияти дарку фаҳм ва арзёбии ҳаётро дорад. Мешавад лаҳзаҳое, ки арзишҳои зиндагӣ ба монанди навозишҳои дасти модар садои сулҳу ваҳдат, садои дӯстон, резиши борон, нағмаи мурғон дар оғӯши Ватан тез эҳсос мешавад. Ва ин моро ба умқи андеша ва зина ба зина ба бедории фикрӣ мебарад. Вақте ин ҳамаро ҳис мекунӣ, аз зиндагии худ лаззат мебарӣ. Инсоне, ки аз зиндагӣ ноумед мешавад, кӯтоҳназарию бехирадиро пеша мекунад. Ӯ қодир аст ба ташкилоту созмонҳои ифротгар дохил шавад, дар дили худ зуҳуроти бегонашавию бегонапарастиро нисбат ба Ватан, модар ва наздиконаш ҷой диҳад.
Имрӯзҳо бархе аз ҷавонону наврасонро гурӯҳҳои манфиатҷӯ барои ба худ ҷалб кардан тарғиб мекунанд. Ин гурӯҳҳо созмонҳову ташкилотҳои ифротгарое ҳастанд, ки барои расидан ба мақсадҳои ғаразноки худ ҷавонону наврасонро бо суханҳои пучу беарзиш, ваъдаҳои дурӯғ ва далелҳои беасос ба сӯи худ мекашанд. Ин гуна созмонҳои ифротгаро наврасонро чунон ба сӯи худ ҷалб мекунанд, ки барои онҳо Ватан, модар ва ифтихори ватану ватандорӣ, умуман ҳисси миллию меҳанпарастӣ бегона мегардад. Ин созмонҳо дар ниҳоди ҷавонон шиква кардан, рӯҳафтодагӣ, тундхӯйӣ, худхоҳӣ, одамгурезӣ, дунёбезорӣ, хилватнишинӣ, муносибати душманона бо атрофиён, ба Ватану модар, бетафовутӣ нисбат ба дарду ранҷи одамон, нобоварӣ ба ҳозираву ояндаро то ба дараҷае ҷой мекунанду вусъат мебахшанд, ки онҳо қобилияти андешиданро гум мекунанд. Созмонҳои ифротгар ба наврасону ҷавонон аз ҷиҳати психологӣ фишор меоранд. Бо чунин суханҳои фитнаангезашон, ки “ҷавонӣ ҳама барбод рафт, кори шумо ҷавонон ба охир расид, шумо ҷавонон, бояд неруи ҷисмонии худро ба кор баред, шумо оҷизу ночиз ва фақиред, иродаи барпо кардани зиндагии навро надоред, ҳеҷ чизро тағйир дода наметавонед, шумо меҳаросед, ки худро ҳимоя кунед” дар дили ҷавонон тухми кинаю адоват мекоранд ва онҳоро нисбат ба атрофиён бадбин месозанд. Бо ҳамин роҳ худро ғамхору дилсӯзи ҷавонон нишон медиҳанд ва онҳоро ба гурӯҳҳои худ ҷалб намуда, хоини давлату миллат, душмани Ватану модар мегардонанд. Бо ҳамин роҳ ба тафаккури некбинонаи ҷавонону наврасон зарбаи психологӣ зада, эҳсосоти онҳоро бармеангезанд. Мутаассифона, ҷавонону наврасоне, ки ба ин гурӯҳҳои ифротгаро дохил шудаанд, дарк намекунанд, ки чӣ гуна зуҳуроти бегонашавӣ ва бегонапарастӣ дар дили онҳо ҷой гирифтааст.
Дуруст аст, ки ҷавонону наврасон на ҳамеша мушкилоти худро мустақилона ва ба таври мусолиматомез ҳал карда метавонанд. Бинобар ин, гурӯҳҳои ифротгаро аз кутоҳназарии ин гуна ҷавонон истифода бурда, роҳи ягонаю дурусти ҳалли мушкилоти онҳоро ба воситаи зӯроварӣ, ҷанҷолу хархаша, занозанӣ, масхараю таҳқиркуниҳо нишон доданӣ мешаванд.
Дар давлат ва ҷомеае, ки фазои дӯстӣ, сулҳу ваҳдат ва ҳамдигарфаҳмӣ ҳукмрон аст, зӯроварӣ, хоҳ ҷисмонист ва хоҳ психологӣ, роҳ нахоҳад ёфт. Дар чунин давлат ва ҷомеа шахс қурбони зӯроварӣ наиешавад. Аз ин рӯ ҷавонону наврасонро басо зарур аст, ки ба ин гуна зуҳурот ва гурӯҳҳои ифротгаро муқобилият карданро ёд гиранд, то қурбони онҳо нашаванд. Гурӯҳҳои ифротгаро ҷавонону наврасони ноогоҳу камтаҷрибаро бо ваъда додани роҳи осони ба даст овардани давлату сарват, бо нишон додани гӯё “роҳи беҳтар”-и ҳалли мушкилот, ки аслан охираш роҳгумист, ба доми худ мекашанд, ва ба онҳо талқин мекунанд, ки бо ҳамин роҳ метавон соҳиби молу сарват шуд ва ба як зиндагии хуш даст ёфт. Ҷавонону наврасони бетаҷрибаю зудбовар бо чунин хаёлҳои хом гумони сода ба гурӯҳҳои ифротгаро мепайванданд. мешаванд. Дар аввал онҳо ин гуна гурӯҳҳои ифротгароро пушту паноҳи худ меҳисобанд, худ ва пушту паноҳашонро (роҳбарони ин гурӯҳҳоро) муборизони роҳи адолату ҳақиқат, қаҳрамонони давлату миллат медонанд, вале билохира мефаҳманд, ки ин гурӯҳҳо онҳоро на ба сӯйи зиндагии орому тинҷ, ба сӯйи давлату сарват, ба сӯйи хушбахтӣ, балки ба сӯйи маргу нобудӣ, ба сӯйи хиёнат ба давлату миллат, ба Ватан, падару модар, ба ёру дӯстони хеш даъваташон кардаанд. Он гоҳ пушаймон мешаванд, вале ба қавли маъруф “пушаймонӣ суд надорад”.
Ҷавонону наврасон пеш аз он ки ба сафи чунин гурӯҳҳои ифротгаро пайванданд, бояд андеша кунанд, ки Тоҷикистон дар солҳои 1992-1997 дар чӣ гуна вазъият қарор дошт. Гурӯҳҳои мутаассиб ва ифротгаро бо иғвои душманони якпорчагии Тоҷикистону тоҷикистониён силоҳ ба даст гирифта, хостанд, ки давлати тоҷиконро аз байн бибаранд, Тоҷикистонро байни худу хоҷагони хориҷиашон тақсим намоянд. Он вақт ҳам бархе аз ҷавонону наврасон фирефтаи гурӯҳҳои ифротгаро шуданду силоҳ дар даст бар зидди давлату ҳукумат, бар зидди миллати худ ҷангиданд ва ҳаёти ширину орзуҳои дерини худро барҳам заданд. Ҳазорҳо нафар инсони бегуноҳ, ҳазорҳо нафар кӯдаку куҳансол, ҷавонони навхат аз дасти гурӯҳҳои ифротгаро кушта шуданд. Дар он вақт халқи тоҷик парокандаву бадбахт ва бе саробон монда буд. Фарзандонро дар пеши чашми модар мекуштанд, духтаронро дар пеши чашми падар бадном мекарданд. Аз байни ин гурӯҳҳои ифротгаро, ки андешаҳои беарзиш, ҳирси молу сарвату мансаб дилҳояшонро сахту чашмонашонро нобино ва гӯшҳояшонро ношунаво карда буд, нафаре ёфт нашуд, ки халқи тоҷикро аз дарёи пур аз хуну аз миёни алангаи оташ наҷот диҳад.
Билохира бахт ба рӯи тоҷикон нури худро афшонду фарзанди фарзонаи ин миллатро ба сари давлат овард ва ӯ алангаи оташро хомӯш кард, давлати тоҷиконро аз парокандагию нестӣ ва мардуми азияткашидаи тоҷикро аз бадбахтӣ наҷот дод ва он баҳреро, ки ба хун олуда буд, ба оби тоза табдил дод. Парчами Тоҷикистонро бӯса намуда, китоби “ Қуръон”-ро ба чашмонаш молиду дар кишвари тоҷикон сулҳу суботро пойдор кард. Бар дили модарон шодӣ, бар лаби кӯдакон ханда овард ва ба ятимони бепадар падарӣ кард.
Ҷавонону наврасони имрӯзаи мо набояд таърихи худро аз ёд бибаранд. Бояд донанд, ки кӣ киясту кӣ чӣ кор кард. Бояд аз ёд набаранд, ки он солҳо чунин созмонҳои ифротгарою мутаассиб ва тақлидгар ба фарҳанги бегона, ки имрӯзҳо аз худ қаҳрамон метарошанд, душмани давлату миллати тоҷик буданд, дар паси парда буданду хуни инсон мехӯрданд.
Мо бояд Ватану модари хешро ҳифз намоем, дар дили хеш ҳамеша ҳисси ватандӯстиро парвариш диҳем, ифтихор кунем, ки чунин Ватани тинҷу ором, зебову хуррам ва соҳибистиқлол дорем. Мо, ҷавонону наврасон, бояд ҳама барои як кас ва як кас барои ҳама кору фаъолият кунем. Мо бояд сабру қаноатмандиро пеша карда, аз пайи омӯзиши илм, аз худ кардани касбҳои гуногун бошем ва барои ободиву осудагии Тоҷикистони азизамон бикӯшем. Ба даъватҳои ин гурӯҳҳои ифротгарову ҷангандоз ҳаргиз гӯш надиҳем. Ба қадри заҳматҳои гузаштагонамон бояд бирасем, ба касе зарар нарасонем, ба давлату миллати худ хиёнат накунем. Ба навиштаи Рӯдакии бузургвор:
Ангушт макун ранҷа ба дар кӯфтани кас,
То кас накунад ранҷа ба дар кӯфтанат мушт.
Корманди Маркази миллии тестии назди
Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон
Абдусаломзода З. А.
